Overnachten aan "Lake Batur" en laatste rit naar Amed

Gisterenmorgen nog even genoten van het zwembad van ons hotel en daarna alles in de auto geladen om te vertrekken richting " Aling Aling watervallen". Na een half uurtje stevig bergop rijden reden we de parking op en kochten zoals overal hier in Bali een toegangsticket om nar de watervallen te kunnen gaan. Na een kwartiertje afdalen via trappen kwamen we bij de eerste waterval, waar de waaghalzen naar beneden konden glijden, maar daarvoor moest je weer bijbetalen.  De foto's geven geen indruk van hoogte, maar dat was het wel degelijk. Voor de 2de nog woestere waterval moesten we nog een kwartiertje verder wandelen.  Die was nog hoger, mooier en ruiger en van op tientallen meters afstand voelde je de wilde, woeste verpletterende natuurkracht van het water. Op de terugweg kregen we het bloedheet zodat Suzanne en ik maar besloten met onze kleren het water in te springen. Zalig het verkoelende water.  Een uurtje later zaten we alweer in de auto voor onze trip richting Lake Batur.  De eerste helft was een hele goede weg, maar van dan af werd het slechter en slechter.  Tot het de laatste kilometers een smalle en zo steile afdaling werd dat we ons moesten schrap zetten in de auto om niet van onze zetel te glijden. Gelukkig was de weg droog. Na een bijna onzichtbaar smal paadje ingeslagen te hebben kwamen we aan bij ons volgend verblijf, wauw, weer een droomuitzicht vanuit de prachtige kamers. De temperatuur zakte hier s avonds snel vanwege de hoogte. Zodat we voor de eerste keer dit verlof in de koelte konden slapen. 

Vanmorgen zijn we dan opgestaan met het besef dat dit onze laatste rit zou worden met onze trouwe straathond. En ja, zelfs daar begin je je aan te hechten en gaan we hem vanavond met spijt in het hart terug afgeven.  We genoten van onze laatste kilometers over de Balinese wegen en stopten nog op een paar mooie plaatsen. Aangekomen in Amed gingen we niet rechtstreeks naar het hotel, maar besloten nog even te gaan snorkelen op Lipah Beach. De weergoden waren ons echter niet goed gezind want het begon te regenen en de zee was redelijk wild. Dus meer dan even zwemmen na het eten zat er niet in.  De toegangsweg naar het hotel was weer zo erbarmelijk dat we niet konden geloven dat er hier iets moois zou liggen. Maar na met onze bagage een bouwwerf overgestoken te hebben kwamen we inderdaad uit bij een gezellig hotelletje met een fenomenaal zeezicht. 

Nu nog de hele auto leeg maken en nog even poetsen zodat onze straathond klaar was om terug naar zijn baasje te gaan.  

Om 18u reden we dan de laatste kilometer naar de "Green Lemon Bar" om daar onze verhalen te delen met Uncle Reggie en Sue. De sleutels van de auto werden afgegeven en keken nog een laatste keer naar ons oud vehicel die we de komende dagen gaan missen. Na alweer een heerlijke maaltijd in de GLB zijn we dan over het strand naar ons hotel teruggekeerd om dit verhaal te schrijven en de foto's te uploaden.